تارنمای پندار جامعه، فرهنگ، سیاست و هرچه به فکر وامیدارد و اصلاح میکند
درست مثل کودکی هایم که دور از دغدغه های زندگی و بازیچه هایی که خوب اکت نمیکردند، شخصیت های اونجرز گونه تخیلی ام التیام بخش ظاهر میشدند، این روزها هم هر وقت به حقیقت رنج آور هالیوود فرموله شده فکر میکنم، یک فیلم یا مجموعه هست که پیدایش میشود و مقابل افکارم قد علم میکند. یک فیلم در دو حالت یا استعاره ای «لزوما» دراماتیک تر شده از واقعیاتی است که در نقش نقطه عطف ظاهر میشوند، یا آینده ای را با چالش هایش به تصویر میکشد که گرایش به ایده آل شدن دارد.
در وصف این سریال که یکی از آنهاست هر چه بنویسم کم است. از افسردگی و نارضایتی و تنهایی و سردرگمی بگیر تا فرزندان غیرقابل کنترل، تا ناامنی های روانی مراودات زناشویی، تا آزار و اذیت های خانوادگی، تا بی اعتمادی به خود، تا خاطرات مسموم کننده زندگی و تا مسیرهای بهبودی طبیعی، همه و همه مسائل ظریف و درونی هستند که این سریال را به یک سریال ماندگار، اعتیاد آور، و عمیق تبدیل میکنند. تبحر خاصی میخواهد تا گره اول داستان را به یک قتل بزنی، اما بجای کاراگاه بازی کلاس درس روانشناسی شوی. شیمیِ سنجیده شده بین کاراکترها و محرک وحشتناکی که بازیگران درجه یک هالیوود به این نقش ها اضافه میکنند کاملا همه چیز را با هم جوش میدهد. مسیر ارگانیکی که طبعات رفتار والدین روی اطفال طی میکند را نیز شاید هرگز اینقدر خوب ندیده بودیم. این سریال را ببینید تا فانتزی زندگی کامل و جستجوی واهی آن از سرتان بیرون بزند. و چه بسا که «دروغ های کوچکِ بزرگ» خودش نیز قبل از ما عمق پلاتش را به زیباترین شکل ممکن در یک جمله روی پوسترهای تبلیغاتی اش جمع کرده است: «A perfect life is a perfect lie».
«دروغ های کوچکِ بزرگ» از فیلمنامه تا کارگردانی و از موزیک تا تدوین حرف ندارد، اما نظر به پایان بندی شوکه کننده آن اگر نویسندگان با بی توجهی به عواقب پایان خوش و خندانی را با این کلایمکس برای ما متصور میشدند و فصل دویی در کار نبود، این «بزرگترین دروغ کوچکی» میشد که به ما گفته اند. فصل دویی که حتی دستان فصل یک را از پشت میبندد!
