تارنمای پندار جامعه، فرهنگ، سیاست و هرچه به فکر وامیدارد و اصلاح میکند
یکی از نکات مهم که باید در رابطه با انتقامجویان بازی آخر به آن اشاره کرد، مسیر تونی استارک (مرد آهنی) و استیو راجرز (کاپیتان آمریکا) هست. قوس کاراکتر شخصیتی یا کاراکتر آرک این دو در بازی آخر به کلایمکس خود میرسند و نویسندگان بازیِ آخر از این قوس شخصیتی نهایت استفاده را برای هر چه بهتر کردن روند داستان در اَکت سه میکنند. تونی بعنوان مغز داستان و کاپیتان بعنوان قلب آن، در این مسیر کم کم یاد میگیرند که تغییری را بپذیرند که خشت اول آنرا کوین فایگی از ده سال پیش با شروع اولین فیلم مارول نهاده بود.
کاپیتان آمریکا که همیشه وقتی حرف از فداکاری میشد، آماده پریدن روی نارنجک بود، کم کم یاد میگیرد تا به چیزهای دیگری هم اهمیت بدهد و تونی استارک که (بقول پدرش) منافع شخصی را همیشه به منافع جمعی ترجیح میدهد، درک بهتری از گسترده کردن دیدگاه خودش نسبت به قضایا پیدا میکند. بناء، نویسندگان بازیِ آخر به خوبی فهمیده اند که برای اینکه مرد آهنی به بهترین ورژن خود تبدیل شود، نیاز دارد تا با گذشتن از جان خود فداکاری کند و کاپیتان آمریکا برای تحقق این امر باید سعی کند روی خوشی به روی دیگر زندگی نشان داده و از این دنیا هم لذت ببرد.
رابرت مکی در کتاب معروف خود “داستان” یک شخص تغییر ناپذیر و متعصب به یک کد اخلاقی منحصر به فرد را نسبتا خسته کن تلقی میکند، اما ظاهرا در رابطه با کاپیتان آمریکا تنها چیزی که وی را حتی با همان ذات تغییر ناپذیرش تبدیل به یک استثناء در این مباحثه میکند، فرمول تماشاگر پسند جالب مارول هست. تونی از سوی دیگر که شخصیتی فوق العاده توافق پذیر و توسعه طلب هست، با تردستی زیبای نویسندگان بازیِ آخر، بشکلی ارگانیک روحی انسانی تر در خود میدمد. هرچند میشد قوس شخصیتیِ باینری مانند ثور، خدای رعد را هم در این آنالوژی بیاوریم، اما کراس اُور قوس های شخصیتی تونی و کَپ از جمع بندی های خیلی خوبی بود که در این اواخر در یک فیلم ابرقهرمانی دیده بودم.
